eerste veldwerk

Wat te doen bij concentratiegebrek? Opschrijven (typen) wat je allemaal gedaan hebt. Zie hier mijn lange verslag van afgelopen week.
Toelichting: Kota Bangung is 2,5 uur rijden vanaf Samarinda en ligt naast de meren aan de Mahakam. Bij de meren zijn een aantal onderzoekspunten.

Van de week zijn we in Kota Bangung geweest, dat was heel mooi. Zodra we uit de auto stapten, voelde je gelijk dat het er koeler is dan in Samarinda. Het hotel daar is aan het water, echt heel mooi. Je gaat eerst buiten een houten trap op (ongeveer allehuizen in kota bangun zijn van hout) en dan is op de tweede verdieping het hotel. Eerst doe je je slippers / schoenen uit, dan is er een ruimte met banken en tv en dan een gang waaraan de kamers liggen. Aan het eind is een tafeltje met water en bekers, en een tafel met koffie en ’s morgens ook thee. Maar aan het eind kun je ook de veranda op. En hier is de wc en de mandi (badkamer), een waterkraantje en waslijnen en een bank en bankje in met uitzicht over de rivier. En dat is echt heel mooi. Aan de andere kant van de rivier staan namelijk veel minder huizen, slechts een paar, en daarachter is iets van een uiterwaard; mooi groen en dan in de verte een bomenrij, en daarachter ligt een van de meren. En achterin het hotel kun je ook weer naar beneden en dan kom je op de stijger. De meeste huizen langs de rivier staan op palen en dan hebben ze een drijvend plateau als stijger, met houten trappetje of plank ernaar toe.
Ook hebben ze overal eettentjes met lekker eten, waarbij je ook nog aardig wat groenten kunt krijgen. En overdag lekker bezig in het veld, dat was erg leuk.
Bart en ik hebben vrijdag 3 waterhoogtemeters geïnstalleerd. Dit is een sensor die de druk meet in het water, en de temperatuur en ook de luchtdruk, zodat dit tot een waterhoogte kan worden om gezet. De sensor bestaat dan ook uit twee delen, een voor in het water, en een voor in de lucht, verbonden met een lange kabel. Het geheel stop je in een pvc buis ter bescherming, waarin wat gaten zitten, zodat de waterstand ook in de buis is. Veel sensoren zitten aan palen van huizen, maar op een paar punten stonden de huizen te ver van het water af en kon dat niet. Ook een “stilling well” in de oever installeren kon niet, omdat dit niet blijft zitten door erosie. Daarvoor heeft Bart een mooi systeem bedacht, soort van alternatieve stilling well: boor een gat, iets dieper dan de laagste waterstand in de oever, steek er een pijp in, maak een gat in de pijp en neem dan een tuinslang. Deze steek je gevuld met water in de pijp, door een gat net boven de grond, en duw je tot onderin de pijp. Het andere eind van de tuinslang ligt dan in de rivier, waardoor je een principe van communicerende vaten hebt en je de sensor dus in de pijp in de oever kunt doen.
Nou om een zo’n ding te maken ben je dus wel een anderhalf uur bezig of meer. Maar het leuke is dat de mensen heel vriendelijk zijn. Op de eerste lokatie zochten we eerst het dorpshoofd. Dit was een dorp aan het Barindingkanaal, een klein kanaaltje dat een verbinding vormt tussen de Mahakamrivier en een van de meren. Het is maar een meter of 10 a 20 breed. Het dorp had 112 inwoners. Terwijl we bij het dorpshoofd zaten liepen er allemaal kinderen zogenaamd nonchalant langs. Nadat we een locatie kregen toegewezen haalden we de spullen van de boot. Ondertussen werd onze boor al in elkaar gezet door een paar mannen er werd wat gras weggehaald. Bart vervolgens boren, en al snel hadden we iemand die zich de taak van grond uit de boor halen had toegeëigend. Toen de boor zo’n 2 meter in de grond zat en het met alle klei moeilijk werd om hem eruit te halen, werd er gelijk geholpen en kwamen er handige hulpmiddelen. Ook bij het de grond in duwen en rammen van de pvc-pijp werd er meegedacht en kwamen ze aanzetten met een blok met handvaten om paaltjes de grond in te slaan, (handiger dan slaan met een plank) Maar dat was dus wel grappig en een leuke ervaring. Na een uur of twee en een half waren we aardig vies, bart vooral, en waren we erg blij dat het mooie idee, ook daadwerkelijk werkte.
Toen naar Muara muntai gevaren en daar eerst geluncht. Lunch is een baaltje rijst met wat groente en een stukje kip of vis, meestal kip, aangezien ik daar de voorkeur aan geef. Hier was er al contact geweest, dus na een kort praatje konden we beginnen. Ook hier hadden we weer publiek en was er behulpzaamheid bij het leggen van de tuinslang. Deze moest namelijk onder een drijvende steiger door, en dan komen er ineens gevorkte stokken enzo en kijk jij bijna toe hoe de tuinslang voor je onder het vlot wordt doorgehaald. Op onze laatste lokatie was het lekker rustig, aangezien er maar 1 huis was met een wat ouder echtpaar wat gemoedelijk toekeek naar wat we allemaal uitvoerden en na een tijdje maar weer verder ging met de grond bewerken.
Donderdag hebben we het principe ook toegepast bij 2 andere peilbuizen, aangezien deze bijna droog waren komen te staan. En ook hier hadden we weer publiek van in het begin kinderen en later ook volwassenen erbij. Aan het eind van de middag gekeken naar niet werkende apparatuur. Blijkt dat een converter kapot is en die moet uit Singapore komen. Daarom kunnen we nu veel metingen niet doen, omdat we ze gecombineerd willen doen.
Vrijdag hebben Bart en Hidayat nog een frame gemaakt op de boot voor een instrument om bodemtransport te meten. ’s Middags ben ik toen nog meegeweest met Hidayat om een bathymetry te doen. Hierbij vaar je elke 200meter de River over en wordt de diepte gemeten en samen met coördinaten geregistreerd. Vanaf het einde van de stad werd het heel rustig op de rivier (aangezien veel verkeer over de meren gaat ipv door de rivier, omdat de rivier veel langer is). Dit was wel echt mooi, en ook leuk om de diepte van de rivier te zien. In de stad was hij soms heel diep (30 m op 1 punt) en verderop was het meer een badkuip met max 14m diep.
Maar zaterdag zijn Bart en ik dus weer naar samarinda gegaan om op ons pakketje te wachten, en dan gaan we weer terug als het er is.

Gisteravond zijn we naar een jeugddienst geweest hier, waar we voor uitgenodigd waren. We werden opgehaald en het was erg gezellig in de auto, tijdens mijn pogingen om Indonesisch te leren, wat nog steeds niet erg hard gaat. Ook de dienst was goed. Kon niet veel van de liedjes volgen, maar de intentie wel en ook de preek was te volgen, aangezien de man enthousiast en beeldend vertelde. Bart ving nu en dan wat op en ook werd er af en toe wat voor ons vertaald door Susan en Helga (zij waren vorige week mee met de lunch en waren er ’s avonds ook bij het afscheid van Jan, en zijn niet bang om engels te spreken). Vanmorgen echter was het nogal zwaar. De dienst duurde maar liefst tot tien over twaalf, terwijl deze om negen uur was begonnen. Eerst liedjes, gebed en collecte en daarna een hele lange getuigenis (het leek een preek), toen een gigantisch lang gebed (leek ook wel een preek) en toen nog eens een preek die denk ik wel bijna een uur duurde. En van dit alles snapte ik geen hout, behalve over welk Bijbelgedeelte het ging. En daarna was er nog avondmaal. Maar dit duurde met afsluiting en alles maar 20 minuutjes en dat snapte ik tenminste, dus dat was fijn. Daarna nog even gekletst met Susan, en Helga en Carolien (3 van de 4 zussen die de dochters zijn van Pak Fredrik die ons vorige week uitnodigde voor lunch, en die dus engels spreken en aardig zijn). En toen besloten om pizza te eten. Dus zijn Bart en ik naar de pizzahut geweest, dat was lekker! Daarna nog een rondje door de mall gelopen en slippers gekocht, aangezien mijn slippers de klei niet hebben overleefd. Vanavond ook lekker gegeten, Yani had aardappel en rundvlees, pittig en sperzieboontjes (zijn altijd wat zout en met wat uitjes ofzo) met rijst. Dus geen gefrituurde dingen! :), wel kroepoek, maar dat is altijd lekker, ook bij het ontbijt ;)
Tot zover, ik hoop dat jullie het eind hebben gehaald;)